Elke ontmoeting in een nieuw gezin is altijd weer een spannende verassing voor mij. Zonder uitzondering vind ik het bijzonder hoe ouders binnen enkele dagen gewend lijken te zijn en zelfs uitkijken naar mij.

Gewend aan een dame die elke ochtend in een wit (ooievaars) pak binnen dwarrelt met bakken vol tips en tricks. Vooral de ochtenden voelen voor mij als een ochtendspits. Ondertussen gewend geraakt om mijn koffie koud te drinken…

Vooral de eerste dag moet ik steeds wennen en dat geef ik gewoon aan. Vroeger durfde ik dat niet, me kwetsbaar opstellen. Maar wat is het leven gemakkelijker als je wel durft uit te spreken wat je voelt!

“Oke Gertie en David ik moet de eerste dagen altijd even landen hoor, net als jullie mooie kindje Roos…”

Ze maken oogcontact en ik krijg in tweevoud een warme bemoedigende glimlach. Phoe gelukkig…

“Geen probleem hoor, heel begrijpelijk! “

Ik ontspan me wat meer en zie de schouders van de kersverse papa ook wat zakken alsof hij nu pas beseft dat ik ook maar een mens ben, niet perfect…

Wat een bijzonder beroep hebben wij toch… Leuke verhalen en minder leuke verhalen en persoonlijke achtergronden worden vaak met ons gedeeld. Terwijl ik in een open en begripvolle houding slechts luister, luister en luister. Zo worden in luttele dagen deze onbekenden bekenden. Het voelt voor mij vaak als een verrijking als de eerste dagen verstrijken, voor beiden.

Al kan ik ook vaak weerstand en twijfel voelen over mijn adviezen en werkwijzen. Gelukkig maar, dat houd mij alert…

En doet mij beseffen dat zij ook durven mee te denken en kijken. “Wat fijn dat jullie je hierover uitspreken Gertie en David, zo kunnen we samen ontdekken wat de beste benadering is voor jullie meisje.”

Op dag 4 vertel ik ze: Vergeet niet dat roos al 9 maanden dicht bij jullie is, dat maakt je al een expert, nu nog onbewust/ onbekwaam. Maar nog even en dan zijn jullie bewust/ bekwaam!

Koolvis

Tijdens mijn loop naar beneden concentreer ik me op de bestelling voor het ontbijt. Ik zet een kop koffie voor mezelf. En dan

Dan zie ik zes witte pakketjes op de aanrecht liggen.

Netjes op een rij.

Het kraamverband wat ik gisteren in de diepvries heb gestopt om mama te verlossen van de stuwing, ligt daar nu te ontdooien op de aanrecht?

Dan hoor ik David van boven naar beneden roepen. “Conny ik heb de koolvis voor vanavond er vast uitgehaald hoor!”

Koolvis???

Papa had de energie nog ergens vandaan gehaald om om 6.00 uur al aan het avondeten te denken!?

We konden die ochtend haast niet meer stoppen met lachen…